Chiara Koskina-The woman who smashed the mirror to look deeply into her soul

“Η γυναίκα που έσπασε τον καθρέφτη για να δει τον καθρέφτη της ψυχής“

Η Κιάρα Κοσκινά, το κορίτσι που εκμυστηρεύεται την περιπέτειά της με τη νευρική ανορεξία, μιλά σταθερά, μάλλον αργά, με έναν τόνο αδιόρατα αισιόδοξο, χωρίς υπερβολές ή εξάρσεις. Είτε όταν διηγείται κάτι δυσάρεστο είτε όταν αναφέρεται σε κάτι πιο ευχάριστο. Ίσως γιατί πάντα η Κιάρα θα νιώθει σε επιφυλακή -δεν μου μοιάζει πως θα εφησυχάσει και αυτό μάλλον είναι και που θα την κρατήσει υγιή, φωτεινή και ευτυχισμένη από εδώ και στο εξής. Η ιστορία της δεν είναι ψυχαναλυτικής υφής, παρότι αφορά την ψυχή, αλλά απολύτως εκπαιδευτικής. Από την Κιάρα μαθαίνεις. Απαντάς σε τόσα που σε αφορούν, εσένα, την εμφάνιση και τα κιλά σου -μάχη ίσως μικρότερης έντασης, αλλά ζωής για πολύ κόσμο-, απαντάς σε τόσα άλλα για την κοινωνία που ζούμε, για τις γυναίκες και τους άνδρες, για την ισότητα, για το «metοο». Ένα τόσο νέο κορίτσι, μόλις 26 ετών, μιλά σαν με την εμπειρία ηλικιωμένου, με την αφοπλιστική ειλικρίνεια όμως της νεότητας. Η γλυκιά, ουσιαστική Κιάρα δίνει τρυφερά το χέρι με τα λόγια της σε όποιον βλέπει στον καθρέφτη τον εχθρό του και όχι τον εαυτό του, σε όποιον αδυνατεί να αγκαλιάσει και να παρηγορήσει τα κομμάτια του, να αγαπήσει την καρδιά του που διψά μόνο για αυτό.

Aπό τη Μία Κόλλια
Φωτογραφίες: Leo Ginailhac

Μεγάλωσες στην Ελλάδα, σπούδασες στην Αγγλία και ζεις στη Γαλλία. Τι έχεις σπουδάσει;

Σπούδασα acting στην Αγγλία για τρία χρόνια στο East 15 Acting School στο University of Essex και το Bachelor μου ήταν πάνω στο World Performance. Ήταν πολύ ενδιαφέρον πανεπιστήμιο, εξαιρετικά σκληρό, αλλά με έκανε να καταλάβω τον εαυτό μου περισσότερο. Στην πραγματικότητα, είναι σπουδές που σε «διαλύουν» για να σε ξαναχτίσουν. Φαντάσου ότι ήμασταν υποχρεωμένοι να φοράμε για 3 χρόνια μόνο μαύρα ρούχα, χωρίς κανένα logo ή κάποιο χρώμα επάνω τους, ώστε να μην ξεχωρίζει ο ένας από τον άλλον! Απίστευτες σπουδές και εμπειρίες ανάμεσα σε ανθρώπους με αρκετά ψυχολογικά προβλήματα, αυστηρούς καθηγητές μέχρι τέλους, που μας υποτιμούσαν συχνά, αλλά μια διαδικασία που άξιζε χωρίς δεύτερη κουβέντα. Ας πούμε σαν κάθαρση. Για μένα, σίγουρα, που πήγα με τρομακτικά θέματα και μάλιστα οριακά -δείλιαζα πολύ.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Η μικρή Κιάρα πότε αρχίζει να έχει θέμα με την εμφάνισή της;

Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής νομίζω ότι πάντα είχα θέματα, από την άποψη ότι ήμουν από τα ψηλότερα παιδιά της τάξης, πολύ ανεπτυγμένη με καμπύλες και στήθος, οπότε δεν ένιωθα σαν τους άλλους. Έτσι, γύρω στα 15-16 που άρχισα να έχω και σεξουαλική ζωή και να καταλαβαίνω πιο πολύ το σώμα μου, σκέφτηκα να χάσω δύο κιλά. Έχασα δύο κιλά. Κι επειδή ήταν τόσο εύκολο, λέω, «ας χάσω άλλα δύο». Πριν το καταλάβω, άρχισε μια ψύχωση κατά την οποία μετρούσα αυτό που έτρωγα. Μετά δεν ήθελε και πολύ για να δημιουργηθεί το πρόβλημα. Γι’ αυτό λέω στον κάθε άνθρωπο που βλέπω ότι έχει κάποιο θέμα να προσέξει εγκαίρως και να μην αφήσει τον χρόνο να περάσει, όπως εγώ. Θα ήθελα, επίσης, πολύ να μπορούσα να μιλήσω στον παιδικό μου εαυτό και να του έλεγα «κορίτσι μου, περίμενε, κάνε υπομονή, θα δεις, θα αλλάξει το σώμα σου, θα στρώσει».

Εξελίσσεται ραγδαία η αρρώστια δηλαδή χωρίς να το πάρεις χαμπάρι;

Ακριβώς έτσι -το body dysmorphia είναι κάτι αληθινό για σένα: όταν κοιτάζεσαι στον καθρέφτη, δεν βλέπεις τα κιλά που έχεις χάσει. Απλώς δεν το βλέπεις. Είναι σαν το είδωλό σου να παχαίνει -εγώ έβλεπα την Κιάρα όπως ήταν παλιά. Δεν ακούγεται αληθινό αλλά αυτό συνέβαινε.

Το γεγονός ότι φορούσες άλλο νούμερο ρούχα, δεν βοηθούσε;

Ναι, αλλά και πάλι δεν με έπειθαν ούτε τα ρούχα -έλεγα «οκ, αυτό έχω καιρό να το φορέσω, θα άνοιξε κάπως μόνο του». Από την άλλη, όλοι οι γύρω όταν μου έλεγαν «έχασες κιλά», ήταν σαν να μου δίνουν συγχαρητήρια, οπότε αυτό αύξαινε το πρόβλημά μου.

Εξακολουθείς λοιπόν να αδυνατίζεις χωρίς να το αισθάνεσαι και φθάνεις και σε σημείο να μην τρως;

Συγκεκριμένα εκείνο το καλοκαίρι, επειδή είχαν όλοι κάπως θορυβηθεί και με πίεζαν να φάω αλλά εγώ τα θεωρούσα όλα αυτά υπερβολές, άρχισα να πετάω κρυφά το φαγητό. Οπότε ξεκίνησα να λέω και ψέματα.Όταν με πήγε για πρώτη φορά η μητέρα μου στη Μονάδα Εφηβικής Υγείας τον Σεπτέμβριο πριν πάω στη Δευτέρα Λυκείου, έτρωγα ένα γιαούρτι, ένα μήλο και ένα φιλέτο κοτόπουλο 120 γρ. την ημέρα. Με παρακαλούσε μήνες η γυναίκα, αλλά εγώ τίποτα. Είχα χάσει τα μαλλιά μου, τα οποία ακόμη και τώρα, μετά από 10 χρόνια, δεν έχουν επανέλθει, έβγαλα χνούδι σε όλο μου το σώμα  επειδή κρύωνα συνέχεια και γενικώς ήμουν σε άθλια κατάσταση. Και σε τεράστια άρνηση, θεωρώντας τους πάντες τρελούς και βλάπτοντας ασφαλώς και τη μικρή μου αδελφή που ζούσε αυτά σε ένα σπίτι.

Τι έγινε, λοιπόν, στη Μονάδα Εφηβικής Υγείας;

Στη Μονάδα αυτή συναντάς βουλιμικούς, παχύσαρκους και ανορεξικούς, που πηγαίνουν σε ξεχωριστές ημέρες και ωράρια, ώστε να μη συναντιούνται. Φτάνοντας εκεί είδα παιδιά στην ηλικία μου που ουσιαστικά «πέθαιναν». Ένιωθα ντροπή που με πήγε η μητέρα μου εκεί, γιατί θεωρούσα ότι θα εκμεταλλευόμουν τον χρόνο ανθρώπων που τον είχαν πραγματικά ανάγκη. Η παθολόγος που με είδε, διέγνωσε αμέσως το θέμα και μας είπε ότι έπρεπε να πηγαίνουμε καθημερινά. Είπε μάλιστα στη μητέρα μου ότι καθυστέρησε πολύ και ότι ήμουν σε προχωρημένο στάδιο. «Μα τι υπερβολές και κοροϊδία!», σκεφτόμουν. Πάντως έπρεπε να πηγαίνω στη Μονάδα κάθε μία ή δύο μέρες ενώ με παρακολουθούσαν παθολόγος, ψυχίατρος, ψυχολόγος και διατροφολόγος.

Πόσο αντιδράς σε αυτό;

Αντιδρούσα πολύ άσχημα, με τον μεγαλύτερο θυμό να τον βγάζω ασφαλώς στη μητέρα μου. Όταν είπα πια στην παθολόγο ότι δεν πρόκειται να υπακούσω σε όλο αυτό, εκείνη απάντησε, «Κανένα πρόβλημα, μέσα στην εβδομάδα θα έρθει ο γιατρός μας να σας παραλάβει και να σας πάει απευθείας στο νοσοκομείο». Όταν υπάρχει διαγνωσμένη ψυχική ασθένεια, δεν εξαρτάται από τον ίδιο τον άνθρωπο αν θέλει να νοσηλευτεί ή όχι. Δεν έχει επιλογή. Οπότε άρχισα να πηγαίνω τακτικά, με τα πράγματα να χειροτερεύουν. Συγχρωτιζόμουν με αντίστοιχα άτομα και ανταλλάσσαμε tips για να ξεγελάμε τους γιατρούς. Θυμάμαι μια φίλη μου, με την οποία έχω ακόμη επαφές, να μου λέει πόσα πετραδάκια να βάλω στο σουτιέν μου για να ζυγίζω περισσότερο. Φορούσα πάντα πιο βαριά ρούχα για το ζύγισμα και έπινα πολύ νερό πριν πάω, γιατί η απώλεια ακόμα και 10 γραμμαρίων ήταν πρόβλημα. Όπως καταλαβαίνεις, είχαμε ξεπεράσει το dark place, ήμασταν σε extra dark place.

Πρακτικά πώς αντεπεξέρχεσαι στη ζωή σου; Διαβάζεις; Κοιμάσαι; Έχεις δύναμη; Πώς είσαι οργανικά;

Λιποθυμώ συνέχεια. Θυμάμαι ότι και ένα νερό να μου ζητούσε κάποιος να του πάω, μου ήταν εξαιρετικά δύσκολο. Κοιμάμαι όλη μέρα. Ήμουν το φάντασμά μου.

Οι καθηγητές σου ήξεραν την κατάσταση;

Ναι. Δεν έλεγαν όμως κάτι. Με βοήθησε πολύ ο καθηγητής θεάτρου, που ήταν κάτι σαν δεύτερος μπαμπάς μου -χωρίς εκείνον θα είχα χάσει το Πανεπιστήμιο. Το κακό είναι ότι έχασα πολλούς φίλους μου, οι οποίοι εξαφανίστηκαν από τη ζωή μου. Καταλαβαίνω πια ότι ήταν πολύ δύσκολο για εκείνους, λόγω ηλικίας και εμπειρίας, αλλά ήταν και για μένα. Εκείνη την περίοδο νόμιζα ότι θα «έχανα» και τη μητέρα μου, η οποία είχε πανικοβληθεί πολύ κι εκείνη, χωρίς να ξέρει ουσιαστικά πώς αλλιώς να με βοηθήσει. Ήταν τότε που την είδα για πρώτη φορά στη ζωή μου να κλαίει και η πρώτη φορά που μου έριξε και χαστούκι.

Εσύ ακόμη να συνέλθεις;

Ισα ίσα… Έχανα συνέχεια βάρος, είχα προβλήματα με την καρδιά μου, έκανα πολλές αρρυθμίες, έπεφταν οι σφυγμοί μου. Κι εγώ γινόμουν όλο και πιο χειριστική. Ήξερα ακριβώς τι θα πω και τι θα κάνω για να πετύχω τους στόχους μου. Ο ψυχίατρος μου είχε δώσει αντικαταθλιπτικά και αγχολυτικά, τα οποία αρνιόμουν να πάρω γιατί ήμουν πεπεισμένη ότι θα μου πρόσθεταν βάρος. Κι ενώ κάποια στιγμή ξεκίνησα τη θεραπεία, μετά τη σταμάτησα, κάνοντας ίσως το μεγαλύτερο λάθος.

Αυτό ήταν το κομβικό σημείο για να πάρεις άλλη στροφή;

Νομίζω πως ναι, έφτασα να είμαι το χειρότερο περιστατικό στη Μονάδα. Επίσης, όλες αυτές οι περιπτώσεις περνούν στάδια -σε μένα οι γιατροί δεν έβλεπαν καμία αλλαγή, ούτε καν στη σκέψη. Μου το επισήμαιναν αλλά εγώ τίποτα. Ώσπου έφτασαν να πουν στη μητέρα μου να σταματήσω το σχολείο ώστε να μπω στο νοσοκομείο -θα κανόνιζαν στο Παίδων, παρότι ήμουν μεγάλη, γιατί αλλιώς θα έπρεπε να νοσηλευτώ σε ψυχιατρική κλινική. Εκεί αγχώθηκα που θα έχανα τη χρονιά στο σχολείο. Αν και πια υπέφερα σωματικά, δεν είχα φθάσει στο σημείο να θέλω να λύσω το πρόβλημα -είχα άγχος μόνο για το σχολείο. Εκείνη την ημέρα είδα ανακουφισμένη τη μητέρα μου -μάλλον γιατί θα με φρόντιζαν εντατικά κάπου, την ώρα που πια εκείνη δεν ήξερε πώς αλλιώς να με βοηθήσει. Εγώ όμως το προηγούμενο βράδυ έφαγα  τραχανά! Μετά από έναν χρόνο!

Άρα τουλάχιστον λειτούργησε το ασυνείδητο…

Ναι, οπότε δεν πήγα στο νοσοκομείο. Ξεκίνησα λοιπόν να τρώω, αλλά ίσα ίσα για να δείξω ότι αλλάζει λίγο το mindset μου. Να σημειώσω εδώ ότι λόγω του ότι δεν έτρωγα για τόσο καιρό, δεν πεινούσα, και επομένως ήταν δύσκολο να φάω. Έτσι, με το ελάχιστο, πήρα αμέσως κιλά. Ο οργανισμός μου, που είχε πάθει σοκ, όταν έμπαινε κάτι μέσα, το κρατούσε. Έπαιρνα ένα κιλό την εβδομάδα!

Κι αυτό σε στεναχωρούσε;

Με πανικόβαλε. Ήταν η χειρότερη φάση που είχα περάσει ποτέ στη ζωή μου. Από τη μία, είχα τους «κέρβερους» που καιροφυλακτούσαν αν δεν έτρωγα για να με βάλουν στο νοσοκομείο κι από την άλλη, όσοι με έβλεπαν, μου έλεγαν «Κιάρα, σε βλέπω κάπως καλύτερα». Αυτό εμένα με σκότωνε! Tότε πέρασε από το μυαλό μου και η αυτοκτονία. Ένιωθα ότι είχα αποτύχει σε όλα.

Πότε τελικά αποφασίζεις ότι θέλεις πραγματικά να γίνεις καλά;

Στη Γ’ Λυκείου, ενώ αναζητούσα βοήθεια, καταλαβαίνοντας ότι υπάρχει κάποιο σοβαρό πρόβλημα, ακόμη δεν ήθελα να παχύνω. Το «δεν με νοιάζει το βάρος μου» άργησε πολύ να έρθει. Και στην Αγγλία ακόμη, έζησα μια ζόρικη  παλινδρόμηση, σε σημείο που η μητέρα μου με απείλησε ότι θα έρθει να με πάρει. Φαντάσου ότι έτρωγα μόνο κατεψυγμένα λαχανικά για να μην παχαίνω αλλά να έχω ενέργεια για το θέατρο.

Αν ήσουν στη θέση της μητέρας σου θα σε άφηνες να φύγεις;

Ήταν απόφαση μεγάλου ρίσκου νομίζω -ειδικά η πρώτη χρονιά ήταν πολύ χάλια. Η δεύτερη και η τρίτη ήταν κάπως καλύτερες -οφείλω πολλά στην τότε σχέση μου, που ήταν γιατρός και με βοήθησε πολύ στον τρόπο σκέψης. Ήταν μεγαλύτερός μου 16 χρόνια, πολύ αθλητικός και πολύ κάθετος, με λογική. Μου έλεγε πάντα, «θα σκέφτεσαι ότι το φαγητό είναι καύσιμο. Πρέπει να τρως για να μπορείς να κάνεις τη ζωή σου. Αν θες να κάνεις πράγματα και να είσαι παραγωγική, πρέπει να τρως». Νομίζω ότι τότε ήταν η κατάλληλη ώρα να αποδώσει μια τόσο ωμή αντιμετώπιση. Επίσης, θεωρώ θετικό ότι έφυγα από το σπίτι, από τον καθρέφτη όπου κοιταζόμουν, μου έκανε καλό. Από την άλλη, η τρομερή ελευθερία δεν ήταν και το καλύτερο. Την πρώτη φορά πάντως που είπα σε μια φίλη μου «έχω πάρει βάρος, αλλά δεν με νοιάζει»,  σοκαρίστηκα κι εγώ με τον εαυτό μου που τον άκουγα. Τρίτο έτος Αγγλία -πολλά χρόνια μετά, δηλαδή.

Τότε επέλεξες το φως και αποχαιρέτησες το σκοτάδι;

Ναι, τότε πια επέλεξα την υγεία. Με έχει προειδοποιήσει όμως η ψυχολόγος μου -αυτό είναι το comfort zone μου και θα γυρνάω πάντα εκεί στις δυσκολίες. Πλέον, όταν πιάνω τον εαυτό μου να με κρίνω, το κόβω μαχαίρι στα επόμενα δευτερόλεπτα και συνεχίζω τη μέρα μου.

Επιστροφή στην Ελλάδα. Και;

Το όνειρό μου ήταν να γίνω ηθοποιός και έκανα πολλές οντισιόν για διαφημίσεις, με σκηνοθέτες που σε προσέγγιζαν ανάρμοστα στα ίσια. Ούτως ή άλλως, ηθοποιία και ανορεξία είναι κοντά -οι περισσότεροι ηθοποιοί έχουν θέμα με την εμφάνισή τους. Άκουγα πολλά πράγματα σχετικά με την εμφάνισή μου, είτε μου έλεγαν ότι είμαι πολύ ψηλή, είτε μου έλεγαν ότι είμαι πολύ αδύνατη, όλα αυτά δεν βοηθούν όταν έχεις προδιάθεση. Αυτό που θέλω να πω και θέλω να το τονίσω όσο πιο δυνατά γίνεται, είναι ότι ΔΕΝ πρέπει να σχολιάζει κανείς το σώμα ενός ανθρώπου! Ποτέ! Για κανέναν λόγο! Δεν ξέρουμε ποτέ τι περνά ο κάθε άνθρωπος και πώς και γιατί αισθάνεται κάπως ή είναι κάπως. Αυτός είναι απαράβατος κανόνας. Δεν χρειάζεται να δίνουμε αξία σε ένα σώμα. Το σώμα είναι απλά το όχημα, δεν είναι η ουσία.

Μα ζούμε σε μια κοινωνία με ένα συνεχές σχόλιο για το σώμα. Όλα γυρνούν γύρω από αυτό.

Ακριβώς! Διαβάζουμε από μικροί πώς να χάσουμε βάρος, τι φοράει η τάδε, πώς χώρεσε κάποια σε ένα στενό φόρεμα, πόσο άλλαξε… βλέπουμε την αξία μας μόνο μέσα από την εμφάνισή μας. Πολύ λάθος. Δεν υπάρχει ούτε μία γυναίκα που να ξέρω, που να μην ασχολείται με την εμφάνιση και όχι μόνο τη δική της. Πραγματικά, πόσο πολύτιμο χρόνο σπαταλάμε σε αυτό! Πιστεύω ότι αν οι γυναίκες δεν ασχολούμασταν τόσες ώρες με την εμφάνιση, θα είχαμε κατακτήσει τον κόσμο. Και αυτό φυσικά δεν συμφέρει τους άνδρες, που επιτείνουν τον ανταγωνισμό.

Πώς και ασχολήθηκες με τη μόδα;

Η αλήθεια είναι ότι δεν ήταν ποτέ το όνειρό μου. Έχει ο πατέρας μου μια δουλειά με υφάσματα και ρούχα, οπότε επιστρέφοντας, κατέληξα να δουλεύω μαζί του για να βγάζω δικά μου χρήματα. Μετά αποφάσισα να κάνω κι ένα διπλό master (Μιλάνο και Reins) πάνω στο luxury management, για να καταλάβω ακόμη περισσότερα πράγματα για τον χώρο. Βέβαια το μεγάλο μου πάθος και χόμπι, να σου πω την αλήθεια, είναι η μαγειρική.

Μου φαίνεται απίστευτο! Πώς γίνεται το χόμπι σου να είναι η μαγειρική;

Τα χρόνια της ανορεξίας μαγείρευα πολύ για τους άλλους. Έτρωγα, δηλαδή, με τα μάτια μου και χόρταινα μέσα από τους άλλους που έτρωγαν. Οπότε, ναι, το όνειρό μου είναι να ανοίξω ένα εστιατόριο!

As Chiara Koskina shares her struggle with anorexia nervosa, she speaks steadily but slowly. Her tone is quietly optimistic, without exaggeration or outbursts, whether she is speaking about something disagreeable or something more pleasant. This may be because Chiara will always be on her guard – I do not believe she will ever be complacent, and that is what will likely ensure that she is healthy, bright, and happy from now on. Although it concerns the soul, her story is not psychoanalytic in nature but rather entirely educational. You learn from Chiara. You find answers for many questions concerning yourself, your appearance, and your weight – a battle that is a matter of life and death for many people. You answer so many other questions about the society we live in, about men and women, about equality and about the MeToo movement. She is such a young girl, only 26 years old, but she speaks with the experience of a wise elder through the disarmingly honest lens of the youth. The sweet, down-to-earth Chiara tenderly offers her support through her words to anyone who is unable to embrace themselves and feel comfortable in their own skin, encouraging them to love a heart that is desperately seeking affection.

By Mia Kollia
Photographs: Leo Ginailhac
Translated by Ellie Spanos

You grew up in Greece, studied in England and live in France. What did you study?

I studied acting in England for three years at the East 15 Acting School of the University of Essex, and my Bachelor’s is in World Performance. It was a very stimulating and extremely challenging degree, and it helped me gain a better understanding of myself. The reality is that these studies first “break you down” in order to then build you up again. Imagine that we were required to wear plain black clothes for three whole years, without logos or colour so we would all look identical! It was an incredible degree with extraordinary interactions among people who had various psychological issues. The professors were strict to the very end and often underestimated us, but the experience was, without a doubt, entirely worth the trouble. Let’s call it a catharsis. It definitely was for me, because I had daunting problems, some even borderline dangerous – and I was also very timid.

Let’s start at the beginning. When did young Chiara start to have an issue with her appearance?

To be completely honest, I think I’ve always had body issues as I was one of the tallest children in the class, very developed, curvy and busty and so I felt different from the others. I became sexually active around 15 or 16 and began to be more aware of my body, so I tried to lose two kilos and succeeded. And because it was so easy, I thought, “Why not lose two more?” Before I knew it, I became obsessed with what I ate, counting every bite. And soon, the problem began. That is why I tell everybody I see who has a problem that they should deal with it quickly and not let time pass like I did. I also wish I could speak to myself as a young girl and say, “Be patient, you’ll see, your body will change and settle.”

Does the eating disorder develop so quickly that you don’t realise how bad it has become?

Exactly – body dysmorphia is something tangible. When you look in the mirror, you don’t see the weight you’ve lost. You simply don’t see it. It’s like watching your idol gain weight – I only saw Chiara as she used to be. It doesn’t sound real, but that’s what happened.

Didn’t the fact that you were wearing a smaller clothes size help?

Yes, but the clothes alone weren’t convincing. I would say, “OK, I haven’t worn this for quite a while, it must have stretched somehow.” On the other hand, when everyone around me said, “You’ve lost weight,” it was as if they were congratulating me and that merely compounded the problem.

So, you continued to lose weight without realising it and even reached the point where you had stopped eating?

It was that summer in particular that I secretly started throwing away my food. Everyone was pressuring me to eat because they were worried. I thought they were exaggerating, so I also started lying.

When my mother first took me to the Adolescent Health Centre in September of my penultimate year of secondary school, I was eating a yoghurt, an apple and 120 grams of chicken breast fillet in an entire day. She had been begging me for months to eat more but I wouldn’t listen. My hair was falling out and even 10 years later it hasn’t fully recovered. I had a layer of soft, feathery down all over my body because I was always cold and generally in a miserable state. Plus, I was in full denial, believing everyone was crazy. Moreover, I was definitely harming my little sister who experienced the whole thing alongside me.

What happened at the Adolescent Health Centre?

It’s where adolescents who are bulimic, obese and anorexic go, each on separate days and times so they don’t meet. When I arrived, I saw teens at my age who were essentially dying. I was ashamed that my mother had brought me there because I thought I would be taking time away from others who really needed help. The doctor who examined me immediately diagnosed the issue and told us that we had to go every day. He even told my mother that we had left it very late and that I was at an advanced stage. “What hyperbole and foolishness,” I thought. However, I was made to go to the centre every one or two days and was monitored by a pathologist, psychiatrist, psychologist and nutritionist.

And how did you react to all this?

I behaved very badly and took most of my anger out on my mother, of course. When I told the pathologist that I had no intention of following her orders, she replied, “No problem. Our doctor will come and collect you within the next week and take you directly to the hospital.” When mental illness is diagnosed, the patients themselves lose the right to decide whether or not to be hospitalised. They have no choice. So, I started going regularly and things got worse. I colluded with others like me, and we would exchange tips and tricks to fool the doctors. I remember a friend of mine, with whom I am still in contact, telling me how many pebbles to put in my bra so I would weigh more. I always wore the heaviest clothes I had to the weigh-in and drank a lot of water before I went, because losing even 10 grams was a problem. As you can understand, we were past the dark place, we were in the extra dark place.

How did you cope with day-to-day life? Were you studying, sleeping? Did you have any physical strength? What condition was your body in?

I would faint regularly. I remember that if someone asked me to bring them a glass of water, it was extremely difficult for me. I would sleep all day. I was a ghost of my former self.

Were your teachers aware of the situation?

Yes, but they didn’t say anything. My theatre teacher, who was like a second father, helped me a great deal. If it hadn’t been for him, I would have missed out on university. The bad thing was that I lost many friends, and they disappeared from my life. I understand now that it was very difficult for them, because of their age and lack of life experience, but it was also very hard for me. At that time, I thought that I was going to lose my mother as well. She was in a state of panic and didn’t know what else she could do to help me. I saw her cry for the first time in my life and it was the first time she had ever slapped me.

Didn’t your condition improve at all?

Not at all. I kept losing weight, I had problems with my heart – arrhythmias and a low pulse rate. I was also becoming more and more manipulative. I knew exactly what to say and what to do to achieve my goals. The psychiatrist had prescribed anti-depressants and anti-anxiety medication, which I refused to take because I was convinced I would gain weight. And although I did eventually start taking them, I then stopped and this was perhaps the biggest mistake of all.

Was that the turning point?

I think so. I ended up being the worst case in the Centre. All these disorders go through stages – in my case, the doctors did not see any change, not even in my mindset. They did not see any significant difference in coping with the disorder or my approach to it. They pointed it out to me but I refused to listen. Eventually, they told my mother to take me out of school. The doctors arranged for me to be admitted to the Children’s Hospital even though I was technically too old, because otherwise it would have to be a psychiatric clinic. I was stressed about failing the school year. Although I was suffering physically, I had not reached the point where I wanted to address the problem – I was just worried about school. I saw the relief in my mother that day, probably because I would be under the intensive care of professionals, and she didn’t know how else to help me. But the night before I was due to be admitted, I ate pasta for the first time in a year!

That sounds like the subconscious at work…

Yes, and so I didn’t go to the hospital. I started eating, just enough to prove that my mindset was changing a little. I would like to highlight the fact that because I hadn’t eaten for such a long time, I wasn’t hungry and it was difficult to eat. I immediately started gaining weight even though I was consuming very little food. My body, which had been in shock, retained everything that entered it. I was gaining a kilo a week!

Did that upset you?

I was in a state of utter panic. It was the worst phase I had ever gone through in my life. On the one hand I had the “watchdogs”, who were on guard to ensure that I was eating or they would admit me to the hospital. On the other, everyone who saw me said, “Chiara, you look a little better.” It was absolutely dreadful! It was then that I considered suicide. I felt as though I was a complete failure.

When did you finally decide that you really wanted to get well?

In the final year of secondary school, while I was seeking help, accepting that I had a serious problem, I still did not want to gain weight. The words “I do not care about my weight” were a long time coming. In England I regressed to the point where my mother threatened to come and collect me. Imagine that I only ate frozen vegetables so that I would not gain weight but could have enough energy for the theatre.

If you were in your mother’s place, would you have let your child leave?

I think it was a very risky decision, and the first year was especially bad. The second and third were somewhat better, thanks in large part to my boyfriend, who was a doctor and was of great help with my mindset. He was 16 years older than me, very athletic and logical. He always said, “You should think about food as fuel. You have to eat to live your life. If you want to do things and be productive, you must eat.” I believe that was the right time for such cold, hard truths. I also consider it positive that I was able to leave the house and the mirror I spent hours gazing into. It did me good. However, too much freedom was also not ideal. The first time I told a friend, “I’ve gained weight, but I don’t care,” the words came as a shock to my ears. It was my third year in England – many years after it had all begun.

Was that when you embraced the light and left the darkness behind?

Yes, that was when I chose health. My psychologist warns me that not eating is my comfort zone and I will always return there when times are tough. When I catch myself critiquing my appearance, I immediately stop and move on with my day.

What did you do after you returned to Greece?

It was my dream to be an actor and I auditioned for many commercials, with directors who behaved inappropriately. Acting and anorexia are closely linked – most actors have an issue with the way they look. I would hear many things about my appearance, that I was too tall or too thin, none of which helps when you are predisposed with an eating disorder. What I want to say and I want to emphasise it as strongly as possible, is that you should NOT comment on someone’s body! Never! For no reason whatsoever! We can never know what each person is going through, and how and why they feel or are a certain way. This is an unbreakable rule. We do not need to place a value on a body. The body is merely the vehicle, it is not the essence of a person.

But we live in a society where the body is constantly talked about. Everything revolves around it.

Exactly! We read about how to lose weight from a young age, what so-and-so is wearing, how someone squeezed into a tight dress, how much she has changed. We only see our value though the way we look. This is very wrong. I don’t know a single woman who isn’t worried about her appearance, and not only hers. It’s incredible how much precious time we waste on this! I believe that if women didn’t spend such a lot of time focusing on their appearance, we could have conquered the world. And this would not benefit the men who fuel the competition between women.

How did you get involved in fashion?

The truth is, it was never my dream. My father is in the textile and clothing business so when I returned, I ended up working with him to earn my own money. Afterwards, I decided to do a double Master’s (Milan and Reins) in Luxury Management in order to gain a better understanding of the industry. If I were to be completely honest, my great passion and hobby is cooking.

That sounds unbelievable! How is it possible that your hobby is cooking?

During my anorexia years, I often cooked for others. I would eat with my eyes and vicariously feel full through those who were eating. So yes, it is my ambition to open a restaurant!