Georgia Kaltsi – Moving through life at the speed of light!

“Βόλτες στη ζωή με ταχύτητα φωτός“

H δύναμη, το σθένος, η τόλμη ανακινούνται από μέσα μας, από το βάθος μας, σε στιγμές δύσκολες, πολύ δύσκολες. Στη ζωή, βλέπουμε ανθρώπους να πετυχαίνουν θαύματα σε καταστάσεις, συχνά αδιανόητα τραγικές όπως ο πόλεμος, η μετανάστευση μέσα από κύματα στη μέση ενός ωκεανού, η αληθινή φτώχεια. Οι προσωπικές μάχες όμως, χωρίς εξωτερικές συνθήκες είναι μια άλλη υπόθεση. Την παλεύεις μόνος, δεν υπάρχει εξωτερικός «κίνδυνος» παρά μόνο εσωτερική συνθήκη και πρέπει να ανασύρεις από εσένα με εσένα για εσένα όσα αποθέματα αισιοδοξίας και πυγμής διαθέτεις. Δεν το καταφέρνουν όλοι, δεν το αντέχουν όλοι, δεν το μπορούν όλοι. Μία συνέντευξη με τη Γεωργία Καλτσή λοιπόν σε επανατοποθετεί στη ζωή. Σε μετακινεί, σε ταρακουνά, σε διδάσκει άμεσα και σταράτα. Και εύχεσαι να μην τα ξεχάσεις όλα αυτά όταν κλείσει το μαγνητόφωνο και επανέλθεις στην μικρή προσωπική σου μάταιη γκρίνια για το καθετί που δεν κυλά ιδανικά. Αυτό το κορίτσι, φωτεινό και λαμπερό μέσα και έξω, αντιμετωπίζει την αναπηρία σαν ένα κομμάτι της που τη συνοδεύει σε μικρές και μεγάλες νίκες, σε μια ζωή που παρά τον κόπο που καταβάλλει, είναι ζωή γεμάτη αισιοδοξία, φως και ήλιο. 

Aπό τη Μία Κόλλια
Φωτογραφίες: Mike Tsolis

Δοκίμασα πάρα πολλά αθλήματα. Με κράτησε φυσικά το μπάσκετ, μιας και έπαιζα από μικρή. Μου άρεσε πολύ και η ξιφασκία, όπου ήδη συμμετέχω σε αγώνες, με επόμενο στόχο τους Παραολυμπιακούς στο Παρίσι. Είναι όμως σχετικά πίσω τα πράγματα στην Ελλάδα, δεν έχουμε αρκετές γυναίκες αθλήτριες -και θέλουμε και άλλες. Ως εκπαιδεύτρια ΑμεΑ, μιλάω με άτομα με διαφορετικές αναπηρίες και προσπαθώ να τα φέρω σε επαφή με τον αθλητισμό, ανάλογα με τον τύπο αναπηρίας τους.

Πιστεύω πως θα ήμουν ο ίδιος άνθρωπος, ακόμη κι αν δεν είχε συμβεί το ατύχημα. Επειδή ήμουν πάντα ρεαλίστρια, όταν ξύπνησα στο νοσοκομείο και είδα όλο αυτό που έγινε, ποια ήταν η πραγματικότητα, πού ήμασταν, τι είχε συμβεί, το μόνο που όφειλα στον εαυτό μου ήταν να βγω όσο το δυνατόν γρηγορότερα εκεί έξω και να ζήσω τη ζωή μου. Να μην χάσω κάτι άλλο. Το ότι είμαι σε αμαξίδιο δεν μπορούσα να το αλλάξω, αλλά το να είμαι ενεργή και να βρίσκομαι ανάμεσα στους ανθρώπους και στα πράγματα που έκανα, επέλεξα εγώ να το κάνω. Το προσπάθησα, με πείσμα και επιμονή αφού φυσικά δεν ήταν εύκολος ο δρόμος. Από μικρή είχα τη θεωρία ότι, ούτως ή άλλως, δεν μας φθάνει μια ολόκληρη ζωή για να κάνουμε όλα όσα θέλουμε – γιατί να γυρίσω την πλάτη σε αυτή που έχω; Οπότε οι τοξικότητες, οι αναβλητικότητες και τα συναφή μόνο από εμάς τους ίδιους στερούν και από κανέναν άλλον.

Δεν έχω κλάψει για μένα που βρέθηκα σε αυτή τη θέση. Έχω κλάψει για το συμβάν που μου στέρησε τον φίλο μου. Οι γονείς μου, όμως, δεν μπορώ να πω ότι ήταν τόσο ψύχραιμοι όσο εγώ. Φυσικό ήταν, αφού την περίοδο που ήμουν σε κώμα, δεν ήξεραν καν αν θα γινόμουν καλά. Μετά, ναι, είχαν τους αυτονόητους φόβους τους. Εγώ ήμουν ο άνθρωπος που τους καθησύχαζα – και εκείνους και τους υπόλοιπους ανθρώπους γύρω μου. Προσπαθούσα να τους δείξω ξεκάθαρα πόσα πράγματα μπορούσα να κάνω για να αναγνωρίσουν την αυτονομία μου, για να μου δώσουν χρόνο και χώρο και να με εμπιστευτούν. Μιλήσαμε πολύ με τους γονείς μου και συνειδητοποίησαν γρήγορα πως δεν γινόταν στα 21 μου – φοιτήτρια, δραστήρια και κοινωνική -, να με περιορίσουν στην πόλη μας που δεν έχει καν Κέντρο Αποκατάστασης. Θα ήταν σαν να με κλείνουν σε ένα κλουβί. Οπότε, εν τέλει, στήριξαν όλα όσα ήθελα να κάνω. Έχουμε πάρα πολύ καλή σχέση – ακόμη και μετά το ατύχημα, όταν οι γιατροί μου πρότειναν στήριξη από ειδικό ψυχικής υγείας, εγώ προτίμησα να μιλάω με την οικογένειά μου και τους δικούς μου ανθρώπους για να μοιράζομαι τις σκέψεις μου και τα συναισθήματά μου και όχι με έναν ψυχολόγο.

Στην αρχή εκνευριζόμουν με τις αντιδράσεις του σώματός μου. Όταν πέρναγα το νωτιαίο σοκ, δεν μπορούσα να καταλάβω τι γίνεται και γιατί. Το νωτιαίο σοκ προκύπτει όταν χτυπάς τη σπονδυλική σου στήλη -με την κάκωση του νωτιαίου μυελού παραλύει το σώμα σου. Για κάποιο χρονικό διάστημα, το πάνω και το κάτω μέρος του σώματος δεν επικοινωνούν κανονικά, οπότε πρέπει να βρουν μια διαφορετική γλώσσα επικοινωνίας. Όταν αρχίσεις και παρατηρείς το σώμα σου, όλα όσα νιώθεις αποδίδονται με μια διαφορετική αίσθηση -ανάλογα και με την κάκωση. Εγώ έχω παραπληγία και έχω κάποια αισθητικότητα. Άλλοι άνθρωποι δεν έχουν καθόλου -ένα ατύχημα μπορεί να είναι πολύ διαφορετικό, ακόμη κι αν είναι στο ίδιο σημείο. Είναι θέμα νευρολογίας. Εδώ «κολλάει» η λάθος φράση που λένε «άτομα με ειδικές ανάγκες». Το να θέλουμε π.χ. να ανέβουμε στον πρώτο όροφο δεν είναι ειδική ανάγκη. Εσύ από τις σκάλες μπορείς να ανέβεις. Εγώ αν δεν έχει ασανσέρ, δεν μπορώ. Αν όμως πάμε για ψώνια σε ένα mall που είναι χτισμένο για αναπήρους σε καροτσάκι και το ταβάνι είναι στο 1,5 μέτρο, δεν θα μπορείς να έρθεις εσύ μαζί μου. Τότε ποιος θα έχει ειδικές ανάγκες; Γι’ αυτό η σωστή έκφραση είναι «άτομα με αναπηρίες».

Η αναπηρία είναι ένα πολύ ακριβό extreme sport. Το αμαξίδιο που χρησιμοποιώ κοστίζει €5.100. Όσο μικρότερη είναι η αναπηρία και όσο πιο λειτουργικός είσαι και άρα χρειάζεται να είναι πιο λειτουργικό και πιο ελαφρύ και το αμαξίδιό σου, τόσο πιο ακριβό είναι. Τα νοσοκομειακού τύπου που είναι κάτι «μαούνες» τεράστιες, κάνουν €800. Αλλά δεν είναι καθόλου λειτουργικά, δεν χωράνε πουθενά, δεν είναι αυτόνομα.

Μου λείπει να περπατάω στη φύση, στα δάση – βόλτες που αγαπούσα παλιότερα να κάνω δηλαδή. Και μου λείπει να φορέσω τακούνια ή ένα όμορφο μακρύ φόρεμα και να περπατήσω καμαρωτή σε μια αίθουσα! Δεν το νοσταλγώ, αλλά πολύ θα ήθελα να το φορέσω. Αν για παράδειγμα μπορούσα να περπατήσω για μία μέρα, το πρώτο πράγμα που θα ήθελα είναι να χοροπηδήσω πάνω στο κρεβάτι μου και μετά θα έτρεχα να πάρω το ποδήλατό μου και θα πήγαινα στη θάλασσα. Θα έκανα κολύμπι, μετά σκαρφάλωμα σε κανένα βράχο… Θα έβρισκα ίσως και κανένα πάρτι ν’ ανέβω πάνω στην μπάρα -κι ας μην το έχω κάνει ποτέ πριν. Θα πήγαινα σ’ ένα βουνό, έτσι, να χαζέψω μέχρι να πέσει ο ήλιος. Τέτοια πράγματα…

Έχω κάνει εθελοντισμό σε σχολεία, σε εταιρείες, έχω δώσει ανοιχτές ομιλίες, motivational speaking. Πολλά διαφορετικά πράγματα που με γεμίζουν και έχουν να κάνουν με την ενσωμάτωση ατόμων με αναπηρία. Πρέπει να ενεργοποιήσουμε και τον κόσμο. Να δείξουμε πόσα πράγματα μπορεί να κάνει ένα άτομο με αναπηρία. Στις ομιλίες μου μοιράζομαι τις προσωπικές μου στιγμές, την άποψή μου, τα πράγματα που κάνω. Σε κάποιους φαίνεται περίεργο, σε κάποιους όχι και σε κάποιους μπορεί και να αλλάξει τον τρόπο σκέψης.

Δεν είναι μία η ομορφιά πια. Παλιότερα υπήρχε μια φοβερή μανία με την τελειότητα και την εικόνα. Πλέον έχει ξεκινήσει μια προσπάθεια συμπεριληπτικότητας πολλών διαφορετικών ανθρώπων. Στη μόδα, τη διαφήμιση, τις τέχνες. Στις διαφημιστικές καμπάνιες πια θα δεις ανθρώπους queer, ψηλούς, κοντούς, με σημάδια από λεύκη, ανάπηρα άτομα, άτομα μεγαλύτερα σε ηλικία. Ευτυχώς λοιπόν σιγά σιγά δημιουργείται μια τάση για σύνδεση και προβολή της διαφορετικότητας. Συμμετείχα για παράδειγμα στο τεύχος της Vogue για τη Μέρα της Γυναίκας και δεν μου έσβησαν τα σημάδια μου.

Η Αθήνα είναι πολύ αφιλόξενη πόλη για τα αμαξίδια. Υπάρχουν πόλεις όπως η Κομοτηνή, που είναι πολύ πιο προσβάσιμη, ίσως επειδή εκεί υπάρχει και ο σύλλογος. Πολλοί άνθρωποι με αναπηρίες μετακόμισαν και ζουν μόνιμα στην Κομοτηνή, όπου έχουν και τη βοήθεια του συλλόγου. Υπάρχει και ένα από τα ΤΕΦΑΑ όπου μπορούν να κάνουν πρωταθλητισμό.

Έχω ταξιδέψει πολύ στο εξωτερικό – η Βαρκελώνη είναι η πόλη της ρόδας! Έχω επισκεφθεί μάλιστα και πόλεις στις οποίες είχα πάει και πριν το ατύχημα, που πλέον τις βλέπω μέσα από το πρίσμα της αναπηρίας. Εξαιρετική λοιπόν είναι η Βαρκελώνη -η πόλη της ρόδας όπως είπα διότι δεν έχουν καν αρμούς στα πεζοδρόμια. Μέχρι και η θάλασσα είναι προσβάσιμη. Επίσης στο Ντουμπάι και το Άμπου Ντάμπι, όπου πηγαίνω γιατί μένει μια φίλη μου, είναι όλα επίπεδα. Δεν μπορώ να φανταστώ τίποτα που να είναι δύσκολο εκεί – στο πιο μικρό πάρκο να πας, έχει τουαλέτες αναπήρων, που είναι πάντα πεντακάθαρες.

Όσον αφορά το φλερτ, δεν έχει αλλάξει τίποτα με πριν εκτός από την προσέγγιση. Στην αρχή οι άνδρες διστάζουν λίγο, δεν ξέρουν πώς να το προσεγγίσουν, νομίζουν πως θα είναι κάτι πολύ περίεργο. Τελικά, μου λένε πως δεν νιώθουν πως είμαι ανάπηρη. Και γιατί άλλωστε, αφού όπου και να πάμε, θα κάνουμε πράγματα μαζί. Αρκετοί περιμένουν ότι θα είμαι κλεισμένη μέσα στο σπίτι και μετά σοκάρονται που είμαι τόσο ανοιχτή, άνετη και κοινωνική. Σπάω το σενάριο της καλής νοικοκυράς, όπως και άλλα κορίτσια άλλωστε που δεν είναι ανάπηρα, και τους χαλάμε το σενάριο!

In the difficult, crucial moments of life, strength, courage and fearlessness come from within, from the very depth of our soul. In life, we witness people performing miracles in situations as inconceivably tragic as war, migration through rough waves in the open sea or abject poverty. Personal battles, however, those not impacted by external factors, are an entirely different matter. We tackle them on our own as there is no external “danger” but rather an internal predicament, and we must draw from all the personal reserves of optimism and determination at our disposal. Some are not able to manage it, others cannot bear it, others are simply not capable. An interview with Georgia Kaltsi repositions you in life. It transports you, it unsettles you, it candidly and unwaveringly educates you. And once the recorder is switched off, you hope that you will remember her words when you return to your small personal gripes about all the things that do not go perfectly in your life. This girl, bright and glamourous inside and out, accepts her disability as a part of herself that accompanies her for both the small and great victories, in a life that is full of optimism, light and sun, despite the great effort it demands.

By Mia Kollia
Photographs: Mike Tsolis
Translated by Ellie Spanos

I am 28 years old, was born and raised in Nafpaktos, where I lived until I finished school. In 2011, I came to Athens to study Clinical Nutrition – Dietetics. While at the Rehabilitation Centre, I eventually completed my undergraduate degree. I also did a Master’s in Neurology and Rehabilitation.

I like travelling and believe that I have always been open-minded, hyperactive and determined. I have loved sports since I was a young child and because I am quite tall (1.79 metres), I played basketball. After the accident, I focused on my studies, worked as a trainer at Perpato Association and took up competitive fencing. In other words, I carried on doing everything I did before, but with even greater dedication. Currently, I am also a member of a basketball team and we travel all over Greece. We volunteer in schools, where we interact with the children, talk to them about sports, physical disability and play various educational games. My income is mainly derived from my work in social media – through collaborations, as a speaker at companies, and as an influencer.

Our accident went… viral. We were in a car and it was the birthday of our friend who was sitting in the passenger seat. This car accident took on a dimension of its own because the vehicle caught fire and the scene was straight out of a film. Unfortunately, we lost the friend who was driving. Yes, I still miss him and think of him often.

After the accident, I was in a coma and was critically injured. Fortunately, I was lucky when it came to the treatment I received. I only discovered the details about what had happened much later, such as the most important issue, which concerned the Hygeia Group. At that time, it was owned by Andreas and Margarita Vgenopoulos, and at the request of the latter, the hospital undertook the treatment and care of all the young people who had been injured in traffic accidents on Kifissias Avenue. Right after the accident we were all transported to Gennimata Hospital. One of our friends, who had private insurance, left the public institution and immediately went to Hygeia Hospital. When she got there, the hospital was informed both about the accident and me, as I had been critically injured in the accident. The hospital contacted my parents, who were en route from Nafpaktos, and then sent doctors by ambulance to examine me and give the go ahead to have me transferred to Hygeia, which is exactly what happened. The medical care I received there was the very best available. The environment, the way I was treated and every little detail were outstanding – with all expenses covered on my behalf. I truly believe that had I not been admitted to Hygeia Hospital, I would not have survived. I was in a coma, with a 1% chance of survival and both my lungs and spine were compromised in the accident. I had burns on most of my lower limbs and I was in danger of losing one of my legs. But fortunately for me, everything went extremely well. The superhuman efforts of the doctors kept us alive and we all survived.

When I woke from the coma, I spent 4 months in the hospital and a further 2 months in a Rehabilitation Centre. As soon as I was discharged, I chose to go to Komotini, to the Perpato Association, where I was trained to live independently. It was there that I met my mentor, Makis Kalaras, who continues to support me to this day. He also plays on the same basketball team as I do in Marousi, and we have remained inseparable all these years. Being a man, the only thing he was unable to help me with was the issue of personal care and hygiene. But I managed to succeed on my own. I have stayed with him through the years and work by his side at Perpato. It is my turn to be a trainer and help others learn to live independently.

It is very important to be able to live your life without depending on others to survive. I did not want to be deprived of either the richness of what life has to offer or an independent daily routine, and that is why I did not want to stay at my paternal home in Nafpaktos, a city that remains inaccessible to people like me. When I finished training at Perpato, I asked my father to come with me to Athens for approximately three months until I got a car. I already had a driver’s licence, but I needed to change it, buy a modified car and take care of all related bureaucracy. Although it may sound paradoxical, I asked my father to come with me because I wanted to be able to manage my feminine issues from day one. Had my mother joined me, I would have definitely have let her take care of me. I wanted to become autonomous as quickly as possible. I also moved house, as my student flat was not accessible. I have been living on my own ever since.

I tried many sports. Basketball remained a favourite, which was natural as I had been playing since I was young. I also really enjoyed fencing, and now participate in competitions. My next goal is to compete in the Paralympic Games in Paris. However, we are somewhat behind the times in Greece with respect to female athletes – we do not have enough and we want more. As a trainer for disabled individuals, I speak with a variety of people, and depending on the category of their disability, encourage them to try sports.

I believe that I would still be the same person I am today even if the accident had not happened. Because I have always been pragmatic, when I woke up at the hospital and understood what had happened, came to terms with the reality of the situation and the events that had transpired, I owed it to myself to get out of there as quickly as possible and live my life. I did not want to miss any other opportunities. I could not change the fact that I was in a wheelchair, but being active and surrounding myself with people and new endeavours, I chose my path. It took effort, stubbornness and perseverance as the road was far from easy. Ever since I was a young girl, I had the theory that one lifetime is not long enough to do everything we want to do – so why turn my back on the life I have? Toxicities, procrastination and similar attitudes deprive only ourselves and no one else.

I have never cried about the situation I am in today. I cried about the accident that took the life of my friend. My parents, however, were not as calm as I was. It was a normal response as they had no idea if I would recover for the entire time I was in a coma. Afterwards, they did express the obvious fears and I was the person who reassured both them and all the other people in my life. I tried to clearly show them how many things I was capable of doing so they could accept my autonomy, give me the time and space I needed and trust in me. I talked about it at length with my parents and they quickly realised that it was impossible for me, an active and social 21-year-old student, to be confined to our city, which did not even have a Rehabilitation Centre. It would be tantamount to being locked in a cage. Therefore, in the end, they supported me and everything I wanted to do. We have an extraordinary relationship. Even after the accident, when the doctors advised me to consult with a mental health professional, I preferred to share my thoughts and feelings with my family and close friends rather than a psychologist.

In the beginning, I was annoyed with the reactions of my body. When I was in spinal shock, I could not understand what was happening and why. Spinal shock occurs when you injure your spine – the spinal cord is severed and your body is paralysed. The upper and lower body do not communicate normally for a period of time, and they need to find a different form of communication. When you begin to observe your body, every feeling corresponds to a different sensation – depending on the injury. I am a paraplegic and I have some feeling in my body. Others have no feeling at all. Every accident is different, even if the injury is in the same part of the body. It is a matter of neurology. And this is where the term “people with special needs” can be inaccurate. For example, wanting to go up to the first floor is not a special need. You can walk up the stairs. If the building does not have a lift, I cannot. On the other hand, if we go to a shopping mall built for disabled people in a wheelchair and the ceiling is 1.5 metres tall, you will not be able to come with me. Who has special needs in this case? That is why the correct term is “people with disabilities”.

Having a disability is a very expensive extreme sport. The wheelchair I use costs 5,100 Euro. The smaller the disability and the more functional you are, your wheelchair must also be more functional and lighter and is therefore much more expensive. The large and unwieldy hospital wheelchairs cost 800 Euro. However, they are not in the least functional, nor are they easily positioned and they are definitely not autonomous.

I miss walking in nature, in the forests – hikes I used to love to take. And I miss wearing high heels or a beautiful long dress and walking into a room with my head held high! I am not nostalgic, but I would love to have the option. For example, if I could walk for a day, the first thing I would like to do is jump on my bed and then run and get my bicycle and ride to the sea. I would swim, climb up on a rock… Perhaps I would seek out a party and dance on the bar – even though that is something I have never done before. I would go to a mountain and gaze at the view until the sun goes down. Things like these…

I have volunteered in schools, in companies, I have given open speeches and motivational speaking – many different activities which are fulfilling and related to the integration of people with disabilities. We must raise awareness and engage the public. We must show them how many things a disabled person is capable of doing. In my speeches I share my personal experiences, my point of view and the things I do. It may seem strange to some and not to others and it may just change the way of thinking for a few people.

There is no longer a single kind of beauty. Once upon a time, there used to be a terrible mania to achieve perfection and the ideal image. Today, an effort to include many different people has begun. We now see queer people, tall and short people, people with vitiligo, disabled people and older people in fashion, advertising campaigns and in art. Fortunately, we are moving towards embracing and promoting diversity. For example, I participated in the Vogue issue for Women’s Day and my imperfections were not erased.

Athens is an extremely inhospitable city for wheelchairs. There are cities in Greece like Komotini which are much more accessible, perhaps because the Perpato Association is headquartered there. Many people with disabilities have moved to and are living permanently in Komotini, where they also have the support of the Association. Moreover, Komotini University has a Department of Physical Education and Sports Science where they can compete.

I have done a lot of travelling abroad – Barcelona is the city of the wheel! I have visited cities I had been to before the accident, which I now see through the prism of disability. Barcelona is outstanding – as I said, the city of the wheel, as they do not even have joins in the sidewalks. Even the sea is accessible. I also visit Dubai and Abu Dhabi because a friend of mine lives there and everything is flat. I cannot imagine a single thing that is difficult to do there. Even if you visit the tiniest park, you will find disabled washrooms, which are always spotlessly clean.

When it comes to flirting, nothing has changed except the first contact. Initially, men have a tendency to hesitate. They do not know how to approach me and think the situation will be uncomfortable. Eventually, they tell me that they do not see me as disabled. And why should they? After all, no matter where we go, we will do things together. Many expect me to be locked up in the house and are shocked to find that I am so open, so comfortable and so sociable. I will continue to break the mould of the “good housewife”, just like other many other girls who are not disabled, and together, we are challenging the stereotypes.